Documenderlay

De assistent van de professor heeft de laatste weken hard gewerkt. Heel hard gewerkt. Hij moest met kritisch oog en pijnlijke poep een tiental Docville-documentaires ondergaan om daarna zijn oordeel te vellen op CuttingEdge. Dat moest beloond worden met een film en een Amerikaanse receptie! Voor hem dus nog meer werk, voor mij ontspanning na een zware week vol...geen werk.

Een zaal vol celebrities kreeg na een saaie speech te horen wie de beste Belgische documentaire van het jaar had gemaakt. De laureaat werd door meneer Yezerskiy nog omschreven als: "een bizarre documentaire die geen schijn van kans maakt om hier in de prijzen te vallen, maar we zeker nog eens willen terugzien op televisie." Hoongelach van mijnentwegend vulde dan ook de zaal, temeer omdat de presentator veel weg had van Markske Vertongen. Maar ook een klein traantje, want we hadden allebei gehoopt op het wondermooie "Geel" van Arnout Hauben.

En toen was het tijd voor de slotfilm "American Blackout"; tegen alle verwachtingen in een documentaire. Nadat het ongeloof en het tumult dat er op volgde waren weggeëbd, zagen we een neger op het scherm. Een hyperkinetische neger. Een hyperkinetische neger zonder ondertitels. (Dat is 3x het woord "neger": op de receptie brulde de assistent dit woord even vaak, terwijl er een levend exemplaar in de buurt stond.) De donkere medemens deed in een decor van flitsende animaties een spoken word rap die zo snel ging dat de negentig minuten film op anderhalve minuut werden samengevat. Toch was het nog de moeite om even te blijven zitten. Er werd (met een overdaad aan split screens) voor de zoveelste maal verteld dat G.W. Bush misschien toch niet geheel terecht in zijn wit huizeken zit. Geen origineel onderwerp, maar het blijft interessant. Zeker als er een vergelijking met de strijd om het zwarte stemrecht wordt gemaakt en de dubieuze omstandigheden van de verkiezingen in 2004 worden geschetst. Boodschap van de film is dat Amerikanen helemaal niet zo trots moeten zijn op hun democratie. De republikeinse adviseur Mark Davis heeft daar alvast geen probleem mee. Hij maakt er geen punt van om met ongepaste fierheid uit de doeken te doen hoe zijn masterplan de verkiezing van een zwart congreslid voorkomt. Een goede sociaalkritische documentaire is eentje waarbij je bij het verlaten van de zaal denkt: "Godverdomme, ik wil daar persoonlijk iets aan doen!" Hence: American Blackout is een goede documentaire. 27 juli wordt hij uitgezonden op Canvas en dan kan je zelf een oordeel vellen.

Na de film kregen we in première een eerste aflevering van de reportagereeks "Weerwolven" te zien. Hierin volgt Dimitri van Zeebroeck een nachtbraker op zoek naar het mysterie van de nacht. Die man is fotograaf en dat maakte dat alles mooi in beeld kwam, zelfs Adriaan van Hoof, de gast van deze eerste episode. Op de receptie werd ik met de mond vol hamburger geïnterviewd, dus wat ik vind van deze reportage moet je binnenkort maar ergens in de media ontdekken. Waar juist weet ik niet, want na het interview moest ik van de cameraman in mijn hamburger bijten en weglopen. Iets wat ik pas na drie takes onder de knie had.