Ik ben een lieve kleinzoon en daarom nam ik mijn oma een paar jaar geleden mee naar het ziekenhuis van Lommel. Haar kinderen waren uit werken en omdat ik toen nog werk zocht, kon ik haar naar het ziekenhuis voeren. De zon scheen en dus bleef ik buiten om een boek te lezen. Enkele hoofdstukken en een medisch onderzoek later reden we gezond en wel naar huis.
Gisteren stond ik weer op die parking, zonder oma en zonder auto. Het was opnieuw mooi weer en dus ging ik dit keer alleen en met de fiets. Mijn oma was nog steeds gezond en ook ik voelde me kiplekker. Wat bracht me dan naar dat ziekenhuis?
Een boek van 212 bladzijden met als titel: "Kleine zondaars. Kerk en kinderhandel." Mijn moeder heeft het op aanraden van collega's geleend in de bibliotheek en ze was er door gechoqueerd. In het boek staat te lezen hoe er tussen de Tweede Wereldoorlog en de jaren '70 tientallen, zoniet honderden vrouwen op de zolder van het Lommelse hospitaal werden opgesloten. Ik vergis me. Het waren meestal nog geen vrouwen, maar meisjes. Ze waren in verwachting van een ongewenst kind. Niet zozeer ongewenst door de moeder, des te meer door de samenleving. Geen wonder als de vader in spe nog niet getrouwd was. Of als de vader in spe meteen ook de opa of nonkel in spe was. Of de priester van de parochie.
De meisjes werden op zolder opgesloten tot ze hoogzwanger waren. Half bevallend en halflevend werden ze door de nonnen naar Frankrijk gevoerd om bewusteloos een kind op aarde te zetten en het nadien nooit meer terug te zien. Dat allemaal om de samenleving niet lastig te vallen met deze "ongewenste" kinderen en natuurlijk ook om de zakken van de religieus-geïnspireerde kinderhandelaars te vullen. (In die tijd was adoptie de enige manier om een kind te krijgen als dit op natuurlijke wijze niet lukte.)
Gisteren las ik het boek van Carine Hutsebaut uit en dus moest ik dringend een kijkje gaan nemen aan het ziekenhuis. De avondzon scheen op de bejaarden die er tegenwoordig van hun laatste dagen genieten. Zouden ze 's nachts allemaal rustig indommelen? Of zijn er nog een paar vrouwen die zich herinneren hoe ze hier jaren geleden een kind verloren? Collega's van mijn moeder hebben meer dan eens babygehuil op zolder gehoord. Hoeveel jongeren lopen er nu nog rond met een X op hun geboorteakte? Hoeveel Tante Nonnekes en dokters hebben bijgedragen aan deze lucratieve babyholocaust? Hoeveel kinderloze moeders zijn nu op zoek naar kinderen die officieel niet bestaan en hoeveel kinderen weten niet dat hun échte vader een gefrustreerde, vaak incestueuze verkrachter is? Ik wil het niet weten, maar ik hoop wel dat mijn oma mijn echte oma is en dat gisteren mijn tweede en laatste bezoek aan het ziekenhuis was.
No comments:
Post a Comment