Satan Fear Puff Daddy

Er werd die dag televisiegeschiedenis geschreven. Frank Deboosere sloot zijn meteorologisch betoog niet af met een combinatie van de woorden “meer” en “weer”. Wel smeekte hij ons om vooral geen marathon te lopen, dronk hij een groot glas water leeg en raadde ons aan hetzelfde te doen. Terecht. De wolken waren al lang weggesmolten, de oudjes bleven binnen terwijl ze praatten over de warmste zomer van de vorige eeuw en de jeugd zocht het water op. Drie dames en een zweetrug sloegen zijn raad in de frisse wind en trokken richting Eindhoven om er Mogwai te voelen

Het was geleden van Werchter 2006 dat ik Scotland's Finest aan het werk zag. Mr. Beast was net uit en ze speelden bijna uitsluitend nummers uit die verrukkelijke plaat. Na dat optreden beloofde ik plechtig om de cd niet meer te draaien. Niet omdat het een slechte plaat is. Integendeel, omdat het er live toch allemaal beter uitkomt. Ik zou wel wachten tot hun volgend optreden om ze nog eens te kunnen horen. Wist ik veel dat dat drie jaar zou duren? Het loonde niet eens de moeite, want ze speelden amper een nummer uit Mr. Beast. Het goede nieuws was wel dat ik dat pas na het optreden besefte.

Wat speelden ze dan wel? Postrock, he. Opbouwen met een simpel baslijntje, wat gitaargebliep, en een pianotoetsje. Na een tijdje een voorzichtig trommelslagje erbij en dan opbouwen en ontploffen. Doe dat maal twaalf en je hebt een gemiddeld postrockoptreden, maar nog geen Mogwai. Zij doen het allemaal zonder scrupules (ze lijken wel recht uit de pub te komen), letterlijk oorverdovend luid en nog melodisch ook. Toch duurde het tot nummer vier vooraleer er elektriciteit in de lucht hing, maar vanaf dan breiden ze het ene hoogtepunt aan het andere om af te sluiten met de nieuwe publiekslieveling Batcat. Het is zelfs voor Mogwainormen een hard nummer, maar niemand in de zaal kon het hoofd stilhouden. Warempel, we zagen zelfs dansende hippiemeisjes en langharige nozems met hetzelfde gevoel voor ritme als Geert S. Simonis.

Voor de encore haalden de vijf nog maar eens een ander setje gitaren boven - na ieder nummer werd er van instrument gewisseld terwijl de drummer achteroverleunend zat te wachten – en deden ze hun truukje nog eens over met de ultieme afsluiter. Eindelijk weken ze eens af van het rechte pad en gingen ze helemaal los. Eindigen op je hoogtepunt noemen ze zoiets. Waarom ieder postrockoptreden dan ook nog eens moet eindigen met gitaargefluit en -gepiep, is me een raadsel. Klinkt allemaal heel artyfarty en de hippies gingen gewoon door met dansen, maar wij zochten het reuzeterras op, dronken een koffie, maakten alvast vriendjes voor Cactusfestival en trokken weer naar het oude getrouwe Vlaanderen. Op Twitter zweeg @plasmatron in alle talen over zijn optreden. Die bescheidenheid siert hem.