Victor

Vandaag hebben we Vic bezocht. Dat heeft eerlijk waar niets met Kerstmis te maken. We weten gewoon pas sinds gisteren waar hij tegenwoordig woont.

Vic was altijd een vriend aan huis bij mijn grootouders. Vroeger werkte hij samen met mijn opa bij de spoorwegen en eenmaal op pensioen kwamen ze regelmatig bij elkaar over de vloer. Er werd dan gesproken over vroeger: de oorlog, de zwarten en mensen van wie ze zich de namen probeerden te herinneren.

Vic had een caravan op een camping in Malmedy. In de zomer mocht ons gezinnetje daar gebruik van maken en dan stond er ook steeds een bezoek aan het fort van Eben-Emael op het programma. Tijdens de oorlog was Vic er gestationeerd en hij deed niets liever dan daarover vertellen.

Slechts één keer in mijn leven heb ik Vic iets kunnen bijleren. We gingen naar Amsterdam en op de trein vertelde ik trots dat dat de hoofdstad van Nederland was. Hij bleef koppig volhouden dat Den Haag de enige echte hoofdstad was omdat daar de regering zat. Die dag hadden we amper vier uur nodig om Amsterdam te doorkruisen. Vic liep op kop en hoewel hij al bijna tachtig was, kon niemand hem volgen.

Vandaag hebben we Vic bezocht. Niet in zijn grote tuin in Balen, maar in het rusthuis. De dokter zegt dat Vic niet meer alleen kan wonen en hij heeft gelijk. Aan de buitenkant straalt hij, maar in zijn hoofd hangt er mist. Vroeger kende Vic het hele dorp, maar nu moeten de mensen hém herkennen. Het klopt dat ik de zoon van Armand ben, maar mijn zus heet helemaal niet Heidi. Als we het over vroeger hebben, praat hij vlot mee. Als het over zijn vrouw en haar mooie stem gaat, wordt het stil.

Als we vertrekken, loopt hij mee tot aan de deur. Hij loopt op kop en hoewel hij volgend jaar 92 wordt, kunnen wij amper volgen. De deur werkt met een code. Het is de datum van Kerstmis in vier cijfers, maar dan omgekeerd. Vanaf daar moeten we zelf verder gaan. Voor hem blijft deze deur gesloten.

Soundtrack: White Lunar - Nick Cave & Warren Ellis