Risorgimento

Het moet ondertussen al vier jaar geleden zijn dat ik samen met een twintigtal studenten in een muf leslokaal zat te wachten op professor Hesling. Die middag zou hij ons het tweede deel van Il Gattopardo van Luchino Visconti tonen. Van vorige week hadden we vooral onthouden dat het de originele versie zonder ondertitels was. Hesling mag dan nog zo vurig vertellen, we amuseerden ons vooral met het verzinnen van een eigen verhaaltje bij de mooie beelden.

Vandaag heb ik Il Gattopardo een tweede kans gegeven en het moet gezegd worden: nu pas begrijp ik de passie waarmee Hesling ons probeerde warm te maken voor de film. Zelden werden een revolutie en een generatiewisseling zo rustig en zo indrukwekkend in beeld gebracht, net omdat het oude Italië gebundeld zit in één persoon.

Toegegeven, de film staat niet eens in mijn top 20 van favoriete films. Toch zal Il Gattopardo altijd de film zijn die me anders naar alle andere films heeft laten kijken. Als je niet let op conversaties heb je pas echt oog voor camerastandpunten, montage en symboliek. Bij iedere spiegel die ik in de cinema zie, denk ik even aan Hesling en de mooiste vrouw ter wereld.

Mocht ik ooit te horen krijgen dat ik nog een week te leven heb, wil ik heus niet parachutespringen, in een Lamborghini rijden of nog snel een wereldreis maken. Hesling mag dan aan mijn sterfbed komen zitten met een stapeltje films en vertellen tot ik in slaap val.