Lieve juf,
Twaalf jaar geleden was ik je leerling. Tweemaal per week gaf je me lessen godsdienst. De lessen duurden toen nog vijftig minuten en tijdens de middag mochten we buiten spelen. Op een dag vroeg je mijn klas om een tekening van God te maken. Niet met kleurtjes of stiften, we zaten immers niet meer op de lagere school. Gewoon snel een pen, een blad papier en kribbelen maar. Even later stond er een oude man met baard die vanuit de wolken op de aarde neerkeek op het papier.
Opdracht volbracht, maar toen kwam je preek. Na een korte inspectieronde langs onze banken, moest je mij (en veel van mijn klasgenoten) laten weten dat we er kinderachtige Godsideeën op nahielden. Enkele uitzonderingen werden de hemel in geprezen omdat ze een groot hart, een vredesduif met palmtakje of een biddend meisje hadden getekend. Daar kon de rest nog iets van leren. Lieve juf, waar haalde je die dag het lef vandaan om ons als weipalen de grond in te boren? Mogen wij zelf nog bepalen wat ons idee van God is? De opdracht om God te tekenen, sluit de vraag of God überhaupt wel bestaat meteen uit. Kom dan achteraf niet klagen dat ik een infantiel Godsbeeld heb. Als je me had gevraagd een eenhoorn te tekenen, zou ik ook niet luid protesterend op mijn bank hebben staan roepen dat eenhoorns helemaal niet bestaan.
Voor mij is God geen groot hart, voor mij is God allesbehalve de brenger van vrede op aarde en mensen die bidden tot God zouden beter die tijd gebruiken om een boek te lezen. Voor mij is God een oude man met een lange baard die in de hoofden van godsdienstjuffen zit. Hoewel, ik mag niet veralgemenen. Je kan nog een voorbeeld nemen aan mijn meester catechese op de lagere school, lieve juf. Toen ik vroeg of ik ook dinosaurussen in de tuin van Eden mocht tekenen, zei meester Willy: “Maar natuurlijk, die leefden al lang voor de mensen het verhaal van Adam en Eva verzonnen.”
Je leerling,
Thomas
Twaalf jaar geleden was ik je leerling. Tweemaal per week gaf je me lessen godsdienst. De lessen duurden toen nog vijftig minuten en tijdens de middag mochten we buiten spelen. Op een dag vroeg je mijn klas om een tekening van God te maken. Niet met kleurtjes of stiften, we zaten immers niet meer op de lagere school. Gewoon snel een pen, een blad papier en kribbelen maar. Even later stond er een oude man met baard die vanuit de wolken op de aarde neerkeek op het papier.
Opdracht volbracht, maar toen kwam je preek. Na een korte inspectieronde langs onze banken, moest je mij (en veel van mijn klasgenoten) laten weten dat we er kinderachtige Godsideeën op nahielden. Enkele uitzonderingen werden de hemel in geprezen omdat ze een groot hart, een vredesduif met palmtakje of een biddend meisje hadden getekend. Daar kon de rest nog iets van leren. Lieve juf, waar haalde je die dag het lef vandaan om ons als weipalen de grond in te boren? Mogen wij zelf nog bepalen wat ons idee van God is? De opdracht om God te tekenen, sluit de vraag of God überhaupt wel bestaat meteen uit. Kom dan achteraf niet klagen dat ik een infantiel Godsbeeld heb. Als je me had gevraagd een eenhoorn te tekenen, zou ik ook niet luid protesterend op mijn bank hebben staan roepen dat eenhoorns helemaal niet bestaan.
Voor mij is God geen groot hart, voor mij is God allesbehalve de brenger van vrede op aarde en mensen die bidden tot God zouden beter die tijd gebruiken om een boek te lezen. Voor mij is God een oude man met een lange baard die in de hoofden van godsdienstjuffen zit. Hoewel, ik mag niet veralgemenen. Je kan nog een voorbeeld nemen aan mijn meester catechese op de lagere school, lieve juf. Toen ik vroeg of ik ook dinosaurussen in de tuin van Eden mocht tekenen, zei meester Willy: “Maar natuurlijk, die leefden al lang voor de mensen het verhaal van Adam en Eva verzonnen.”
Je leerling,
Thomas
3 comments:
Ik vind het een te gek briefje, maar hoe kom je daar zo opeens bij, twaalf jaar later?
Als je echt geen oprechte, serieuze vraag had verwacht wil ik gerust ook een grapje maken waaruit dan blijkt dat meester Willy een pedofiel was, hoor.
De meeste jeugdherinneringen zitten al jaren in je hoofd (helemaal geromantiseerd natuurlijk), maar blijkbaar komen er ook een paar plotseling doorsijpelen als je met de bus in de file staat.
Meester Willy was geen pedofiel. Some people are just nice.
Post a Comment