The Kitchen is the Cook

Nooit was een festival samenvatten in één woord zo eenvoudig. Door het wegvallen van The Enemy en het te lui zijn om een vroege bus te nemen, werd Rock Herk 2008 een Battles showcase. De opwarming was een mooi Phosphorescent, maar Herk bedankte vriendelijk. Voor een man of vijftig waren alle goede bedoelingen even nutteloos als Superwendy voor de familie Von Trapp. Er werd aandachtig geluisterd, intens gespeeld, maar in een halfvolle tent kon het amper betoveren. Wedden dat dat in een donkere club of gewoon op mijn kamer wel lukt?

Toegegeven. Hoewel de hype rond Battles bij de laatste doortocht op Pukkelpop zijn hoogtepunt kende, kunnen ze mij pas sinds kort raken. Dat heeft niets met Battles te maken, met mijn onwetendheid des te meer. Het feit dat ik mijn oren de jongste twee maanden enkel Mirrored gun, zegt genoeg over de verwachtingen.

Inmiddels zat de tent eivol, want Battles is trendy. Een eerste repetitieve sample en de groep krijgt van het publiek waar Phosphorescent voorlopig enkel van kan dromen. Van zodra John Stanier zijn hi-hat en quasi onbereikbare cymbaal laat meedeinen, ben ik ook mee voor een uurtje licht mathematische en zwaar opzwepende trashdance (bestaat die term?).

Naar eigen zeggen is de troef van Battles de jarenlange afzonderlijke speelervaring en ze hebben groot gelijk. Het kwartet beheerst het instrumentarium (vaak een zee van knopjes en pedaaltjes) zo bezeten als een wedergeboren preker en zo precies als een hartchirurg. Net deze professionaliteit maakt dat de complexe muziek ook live overeind blijft. Doe daarbij nog een portie jeugdige gedrevenheid en speels enthousiasme en je weet meteen waarom Battles hipper is dan cocaïne.

De aandachtige lezer die gemerkt heeft dat ik tijdens de voorbije vier alinea amper een woord van lof over had voor drummer John Stanier, weet dat mijn appendix op ontploffen staat door het onderdrukken van adoratie en afgunst.