Overpelt was afgelopen weekend the place to be. De culturele weken gingen van start, de dameshandbalclub stelde met een glansrijke overwinning een plaats in de Beker van België veilig en Blood & Honour reserveerde onder het pseudoniem "Supportersvereniging KV Mechelen" 't Pelterke voor hun jaarlijkse verjaardagsherdenking ener Oostenrijkse bedplasser. Reden genoeg dus, om af te zakken naar de eerste en hopelijk niet laatste editie van Polsslag.
iLikeTrains opent de kleinschalige indoor versie van Pukkelpop. En hoe... Met hun witte hemden en zwarte rouwbanden lijken ze recht van een begrafenis te komen, maar hun verdriet, woede en frustraties zijn nog niet weggespoeld op de koffietafel. Ze doen steevast een truukje waar ik - mits goed gebracht - wel van houd: rustig en integer opbouwen om enkele minuten later los te barsten in intense razernij. Ze blijven die structuur het hele optreden trouw en toch gaat het nooit vervelen; mede dankzij de beste stem van de avond en de origamifratsen van de bugelspeler. Ja, er was een man met een bugel. Ja, hij vouwde tijdens zijn lege stukjes partituur origamifiguurtjes. Hij had zich gerust meer op het knutselwerk mogen concentreren, want iemand was vergeten zijn microfoon aan te zetten. Toch: een veel te straffe opener.
Om van het ene uiterste in het andere te worden gekatapulteerd, gingen we even kijken wat Mindless Self Indulgence precies moest voorstellen. Dat bleek een vergissing. Op een groot podium stonden - en ik verzin het niet - een man met een Tokio Hotel kapsel en elfenvleugeltjes, een dame in een schooluniform, een jonkvrouw met drie basdrums en een figuur die mensen zonder kennis van zaken een gitarist zouden durven noemen. Door de boxen kwamen Sesamstraat-elektropunk en bindteksten over chocolade, bier en piemels. De zanger zocht nog ruzie met een trui uit het publiek en heel de zaal ging uit zijn dak. Tijdens het applaus hoorden we vooral gegil van meisjes en toen zijn we maar terug naar de club gegaan. Lang geleden dat ik nog naar StuBru heb geluisterd, maar iets zegt me dat het wel airplay krijgt. Goed dat het al lang geleden is, dat ik nog naar StuBru luisterde.
In een lege en stille zaal stond The Ting Tings op ons te wachten. Nog nooit van gehoord, maar volgens een slagerszoon zonder brilletje zou er dra een mooi meisje liedjes voor ons zingen. Wat hij er niet bij vertelde, was dat het mooie meisje leuke liedjes voor ons zou zingen. Ze deed dit samen met haar drummer en het feit dat we niet aan Dresden Dolls moesten denken, is niet eens negatieve kritiek. Geruggensteund door een zee van samples en een enthousiasme waarvan zelfs Bart Peeters zich afvraagt of het allemaal zo druk moet, speelden ze de ondertussen volgelopen zaal plat. Ondertussen was het nog licht buiten en moesten The Breeders en ISIS nog komen.
Een pizza met vier kazen werd verkozen boven Blonde Redhead, want honger is stom. Blonde Redhead is niet stom, dus hen missen was jammer. Gelukkig lieten de glimlach van Kelly en de schaterlach van Kim ons alle zorgen vergeten. Kermende tienertrutjes hadden eindelijk plaats gemaakt voor kalende dikkerds en die zagen dat het goed was. Toegegeven, zonder de naam "Deal" zouden ze zelfs op een vrij podium voor de koters van kleuterschool "De Negensprong" niet overeind blijven, maar dat kon niemand iets schelen. Nummers duurden niet langer dan 3 minuten, eindes werden ter plekke verzonnen of ontbraken gewoon en eindelijk weten we waar spullenhulp onze oude truien naar toe sturen. Dat is The Breeders. Dat er geen liedjes van Pixies werden gespeeld, schoot me pas een half uur na het optreden te binnen, dus dat zegt genoeg over de indruk die ze nalieten.
Van pretentieloze pretpunk naar doodserieuze postrock met een metalhoekje: op Polsslag it's just a Grenslandhal away. Op aanraden van een Dodgy bassiste en dus met hoge verwachtingen, gingen we toetsen of ISIS live even straf is als op cd. Het antwoord is "ja hoor", behalve dat er op een cd gespoeld en geskipt kan worden. Live is dat al iets moeilijker en daarom duurde het optreden een kwartiertje te lang. Desalniettemin: straffe shite! Eigenlijk hanteren ze hetzelfde principe als iLikeTrains: opbouwen naar een climax, maar die was niet altijd even verbluffend als wat de opbouw deed vermoeden. De ritmisch meedeinende kopjes in het publiek zouden dit echter afdoen als muggenzifterij en eigenlijk hebben ze gelijk. Mijn nekspieren zijn nog steeds stram.
En zo was het amper 22.00 of aan de reeks van hoogtepunten van de avond kwam een eind. Snel nog een liedje van Millencolin meepikken dat ik vooral herinner van Tony Hawk computerspelletjes spelen tot half vier 's ochtends op een kot in Sint-Maartensdal en dan was er nog iets als Angels and Airwaves. Op voorhand had ik als hippe youngster een paar nummers op MySpace getsjèkt, maar ik liet me vooral door de sterk gewaardeerde muzieksmaak van twee autoriteiten naar de mainstage drijven. Niet veel later vroeg ik me af wat ik daar deed. Ik heb hard mijn best gedaan, maar dit deed me niets. Veel te Amerikaans, veel te hard over nagedacht en veel te hard ingestuurd. Ik zou zelfs termen als "gefabriceerd" en "zielloos" in de mond durven nemen, want van spontaniteit en sterke nummers geen sprake. Maar voor meer onzin te verkopen, moet ik misschien eerst eens de cd's beluisteren. Gelukkig maakte een hele dag voorprogramma en enkele flarden Pendulum alles goed en toen was het plotseling al bedtijd. Grimbergen in een beker doven je lichtje iets sneller dan een mix van dope & crack.
En dan nog dit: terwijl de laatste electrokids bij het aanbreken van de ochtend naar het bed in hun moeders huis strompelden, besloot een jongeman uit 't Linne om van Neerpelt naar Hasselt te wandelen. Om half elf kwam hij na vijf uur stappen aan in de hoofdstad van de smaak en besloot om daar de bus terug naar huis te nemen. Overpelt is immers nog steeds the place to be.
iLikeTrains opent de kleinschalige indoor versie van Pukkelpop. En hoe... Met hun witte hemden en zwarte rouwbanden lijken ze recht van een begrafenis te komen, maar hun verdriet, woede en frustraties zijn nog niet weggespoeld op de koffietafel. Ze doen steevast een truukje waar ik - mits goed gebracht - wel van houd: rustig en integer opbouwen om enkele minuten later los te barsten in intense razernij. Ze blijven die structuur het hele optreden trouw en toch gaat het nooit vervelen; mede dankzij de beste stem van de avond en de origamifratsen van de bugelspeler. Ja, er was een man met een bugel. Ja, hij vouwde tijdens zijn lege stukjes partituur origamifiguurtjes. Hij had zich gerust meer op het knutselwerk mogen concentreren, want iemand was vergeten zijn microfoon aan te zetten. Toch: een veel te straffe opener.
Om van het ene uiterste in het andere te worden gekatapulteerd, gingen we even kijken wat Mindless Self Indulgence precies moest voorstellen. Dat bleek een vergissing. Op een groot podium stonden - en ik verzin het niet - een man met een Tokio Hotel kapsel en elfenvleugeltjes, een dame in een schooluniform, een jonkvrouw met drie basdrums en een figuur die mensen zonder kennis van zaken een gitarist zouden durven noemen. Door de boxen kwamen Sesamstraat-elektropunk en bindteksten over chocolade, bier en piemels. De zanger zocht nog ruzie met een trui uit het publiek en heel de zaal ging uit zijn dak. Tijdens het applaus hoorden we vooral gegil van meisjes en toen zijn we maar terug naar de club gegaan. Lang geleden dat ik nog naar StuBru heb geluisterd, maar iets zegt me dat het wel airplay krijgt. Goed dat het al lang geleden is, dat ik nog naar StuBru luisterde.
In een lege en stille zaal stond The Ting Tings op ons te wachten. Nog nooit van gehoord, maar volgens een slagerszoon zonder brilletje zou er dra een mooi meisje liedjes voor ons zingen. Wat hij er niet bij vertelde, was dat het mooie meisje leuke liedjes voor ons zou zingen. Ze deed dit samen met haar drummer en het feit dat we niet aan Dresden Dolls moesten denken, is niet eens negatieve kritiek. Geruggensteund door een zee van samples en een enthousiasme waarvan zelfs Bart Peeters zich afvraagt of het allemaal zo druk moet, speelden ze de ondertussen volgelopen zaal plat. Ondertussen was het nog licht buiten en moesten The Breeders en ISIS nog komen.
Een pizza met vier kazen werd verkozen boven Blonde Redhead, want honger is stom. Blonde Redhead is niet stom, dus hen missen was jammer. Gelukkig lieten de glimlach van Kelly en de schaterlach van Kim ons alle zorgen vergeten. Kermende tienertrutjes hadden eindelijk plaats gemaakt voor kalende dikkerds en die zagen dat het goed was. Toegegeven, zonder de naam "Deal" zouden ze zelfs op een vrij podium voor de koters van kleuterschool "De Negensprong" niet overeind blijven, maar dat kon niemand iets schelen. Nummers duurden niet langer dan 3 minuten, eindes werden ter plekke verzonnen of ontbraken gewoon en eindelijk weten we waar spullenhulp onze oude truien naar toe sturen. Dat is The Breeders. Dat er geen liedjes van Pixies werden gespeeld, schoot me pas een half uur na het optreden te binnen, dus dat zegt genoeg over de indruk die ze nalieten.
Van pretentieloze pretpunk naar doodserieuze postrock met een metalhoekje: op Polsslag it's just a Grenslandhal away. Op aanraden van een Dodgy bassiste en dus met hoge verwachtingen, gingen we toetsen of ISIS live even straf is als op cd. Het antwoord is "ja hoor", behalve dat er op een cd gespoeld en geskipt kan worden. Live is dat al iets moeilijker en daarom duurde het optreden een kwartiertje te lang. Desalniettemin: straffe shite! Eigenlijk hanteren ze hetzelfde principe als iLikeTrains: opbouwen naar een climax, maar die was niet altijd even verbluffend als wat de opbouw deed vermoeden. De ritmisch meedeinende kopjes in het publiek zouden dit echter afdoen als muggenzifterij en eigenlijk hebben ze gelijk. Mijn nekspieren zijn nog steeds stram.
En zo was het amper 22.00 of aan de reeks van hoogtepunten van de avond kwam een eind. Snel nog een liedje van Millencolin meepikken dat ik vooral herinner van Tony Hawk computerspelletjes spelen tot half vier 's ochtends op een kot in Sint-Maartensdal en dan was er nog iets als Angels and Airwaves. Op voorhand had ik als hippe youngster een paar nummers op MySpace getsjèkt, maar ik liet me vooral door de sterk gewaardeerde muzieksmaak van twee autoriteiten naar de mainstage drijven. Niet veel later vroeg ik me af wat ik daar deed. Ik heb hard mijn best gedaan, maar dit deed me niets. Veel te Amerikaans, veel te hard over nagedacht en veel te hard ingestuurd. Ik zou zelfs termen als "gefabriceerd" en "zielloos" in de mond durven nemen, want van spontaniteit en sterke nummers geen sprake. Maar voor meer onzin te verkopen, moet ik misschien eerst eens de cd's beluisteren. Gelukkig maakte een hele dag voorprogramma en enkele flarden Pendulum alles goed en toen was het plotseling al bedtijd. Grimbergen in een beker doven je lichtje iets sneller dan een mix van dope & crack.
En dan nog dit: terwijl de laatste electrokids bij het aanbreken van de ochtend naar het bed in hun moeders huis strompelden, besloot een jongeman uit 't Linne om van Neerpelt naar Hasselt te wandelen. Om half elf kwam hij na vijf uur stappen aan in de hoofdstad van de smaak en besloot om daar de bus terug naar huis te nemen. Overpelt is immers nog steeds the place to be.
1 comment:
Te voet van Neerpelt naar Hasselt? Ik heb altijd al gevonden dat die Yiri one crazy mofo was.
Post a Comment