Even voel je je weer student, als je op een dinsdagavond de tijd vindt om richting de Effenaar in Eindhoven te trekken voor drie optredens. Vroeger ging dat gepaard met de hele dag muziek luisteren en alvast wat te drinken zoeken; nu neem je verlof op het werk en maak je van de gelegenheid gebruik om naar de tandarts te gaan. Amper rock-‘n-roll, maar dat zou de avond goed maken.
Stolen Babies mag de spits afbijten en meteen is duidelijk waarom deze band in de Amerikaanse underground wel eens hoge toppen zou kunnen scheren. Vijf uit een Tim Burton film ontsnapte flippo’s staan op het podium theatraal te wezen in hun vreemde kleertjes en geschminkte gezichten. Maar vergis u niet: Stolen Babies brengt leuke nummers met een hoekje scheef. Een beetje Dresden Dolls op speed. Terwijl Gil Sharone zich opwarmt voor de afsluiter, trekt vooral frontvrouw Dominique Lenore Persi de aandacht. Niet alleen haar looks springen in het oog, het poppetje uit Corpse Bride kan zingen als een elfje en schreeuwen als een bloeddorstige heks en dat terwijl ze ook nog eens een accordeon hanteert (de lucky bastard). Goed gedaan! Terwijl de ontvreemde zuigelingen na het optreden zelf hun instrumenten opbergen, kan er toch al een biertje af na een moedige eerste spa rood.
Als Stolen Babies nog een beetje artie fartie hun best doen om niet al te serieus over te komen, is het met Poison the Well tijd voor no nonsense hardcore screamo metalfusion grind-emo. Ik ken niets van die hippe terminologie, maar ze schijnen de basis te hebben gelegd voor emo. Ik onthoud vooral dat ze een aardig stukje wegrocken, dat hun muziek niet echt mijn ding is, maar dat ze mij toch een volle veertig minuten bij de les kunnen houden. Een prestatie op zich die ze te danken hebben aan hun professionele strakheid.
Als echte muziekliefhebber begint vijf minuten voor de hoofdact een plezierige vorm van zenuwachtigheid op te borrelen. Zeker zo bij The Dillinger Escape Plan. In tijden van MySpace en YouTube kan je op voorhand al eens kijken waartoe ze live in staat zijn en dan zie je hoe ze elkaar en het publiek overrompelen met hun energie en ook gewoon hun lichaam. Na het bezoek aan de tandarts begon ik dus al te vrezen voor mijn bijgeschaafd voortandje. En toen ging het licht uit. De show beginnen ze met een leuk hypnosefilmpje uit de jaren ’30 waarin clichématig wordt afgeteld. En toch kan je niet voorbereid zijn op de aanstormende goederentrein die zich tegen 90 kilometer per uur loswrikt uit het startstel van Space Mountain. Je weet dat ze je zullen overdonderen en toch sta je er van te kijken wanneer ze losbarsten. Het duurt dan ook een nummer of vier om te beseffen wat er nu allemaal gebeurt. Een zanger die alle hoeken van het podium opzoekt, twee gitaristen die hun instrument eerder folteren dan bespelen, een drummer die armen te kort komt en een bassist die het ook allemaal niet meer weet. En dan snap je het: The Dillinger Escape Plan maakt niet zomaar wat teringherrie. Ze maakt teringherrie die perfect in elkaar zit. Constant benaderen ze de wiskundige perfectie die op de plaat staat, zelfs tijdens de duellerende solostukken en zelfs tijdens de swingende jazzintermezzo’s met constante tempowisselingen waar we zo van houden. Zo boren ze mijn enige vrees de grond in: dat ze live minder zouden presteren dan op cd. Au contraire. Voor je het goed en wel beseft, hebben ze hun moeilijkste nummers afgerammeld zonder benen te breken en staan ook zij zelf hun instrumenten op te bergen. Geen bodyguards van twee meter hoog en dikke roadies op deze tour. Ze doen alles zelf (soundcheck incluis) en op één of andere vreemde manier heeft dat wel iets.
Binnenkort komen zij allen hun kunstje nog eens overdoen in Hof ter Lo. Als ik nog wat verlofdagen over heb, sta ik er weer.
Stolen Babies mag de spits afbijten en meteen is duidelijk waarom deze band in de Amerikaanse underground wel eens hoge toppen zou kunnen scheren. Vijf uit een Tim Burton film ontsnapte flippo’s staan op het podium theatraal te wezen in hun vreemde kleertjes en geschminkte gezichten. Maar vergis u niet: Stolen Babies brengt leuke nummers met een hoekje scheef. Een beetje Dresden Dolls op speed. Terwijl Gil Sharone zich opwarmt voor de afsluiter, trekt vooral frontvrouw Dominique Lenore Persi de aandacht. Niet alleen haar looks springen in het oog, het poppetje uit Corpse Bride kan zingen als een elfje en schreeuwen als een bloeddorstige heks en dat terwijl ze ook nog eens een accordeon hanteert (de lucky bastard). Goed gedaan! Terwijl de ontvreemde zuigelingen na het optreden zelf hun instrumenten opbergen, kan er toch al een biertje af na een moedige eerste spa rood.
Als Stolen Babies nog een beetje artie fartie hun best doen om niet al te serieus over te komen, is het met Poison the Well tijd voor no nonsense hardcore screamo metalfusion grind-emo. Ik ken niets van die hippe terminologie, maar ze schijnen de basis te hebben gelegd voor emo. Ik onthoud vooral dat ze een aardig stukje wegrocken, dat hun muziek niet echt mijn ding is, maar dat ze mij toch een volle veertig minuten bij de les kunnen houden. Een prestatie op zich die ze te danken hebben aan hun professionele strakheid.
Als echte muziekliefhebber begint vijf minuten voor de hoofdact een plezierige vorm van zenuwachtigheid op te borrelen. Zeker zo bij The Dillinger Escape Plan. In tijden van MySpace en YouTube kan je op voorhand al eens kijken waartoe ze live in staat zijn en dan zie je hoe ze elkaar en het publiek overrompelen met hun energie en ook gewoon hun lichaam. Na het bezoek aan de tandarts begon ik dus al te vrezen voor mijn bijgeschaafd voortandje. En toen ging het licht uit. De show beginnen ze met een leuk hypnosefilmpje uit de jaren ’30 waarin clichématig wordt afgeteld. En toch kan je niet voorbereid zijn op de aanstormende goederentrein die zich tegen 90 kilometer per uur loswrikt uit het startstel van Space Mountain. Je weet dat ze je zullen overdonderen en toch sta je er van te kijken wanneer ze losbarsten. Het duurt dan ook een nummer of vier om te beseffen wat er nu allemaal gebeurt. Een zanger die alle hoeken van het podium opzoekt, twee gitaristen die hun instrument eerder folteren dan bespelen, een drummer die armen te kort komt en een bassist die het ook allemaal niet meer weet. En dan snap je het: The Dillinger Escape Plan maakt niet zomaar wat teringherrie. Ze maakt teringherrie die perfect in elkaar zit. Constant benaderen ze de wiskundige perfectie die op de plaat staat, zelfs tijdens de duellerende solostukken en zelfs tijdens de swingende jazzintermezzo’s met constante tempowisselingen waar we zo van houden. Zo boren ze mijn enige vrees de grond in: dat ze live minder zouden presteren dan op cd. Au contraire. Voor je het goed en wel beseft, hebben ze hun moeilijkste nummers afgerammeld zonder benen te breken en staan ook zij zelf hun instrumenten op te bergen. Geen bodyguards van twee meter hoog en dikke roadies op deze tour. Ze doen alles zelf (soundcheck incluis) en op één of andere vreemde manier heeft dat wel iets.
Binnenkort komen zij allen hun kunstje nog eens overdoen in Hof ter Lo. Als ik nog wat verlofdagen over heb, sta ik er weer.
1 comment:
Vierde naam op de affiche van Werchter Classic is bekend: JUANES! Allen daarheen! En doe een zwart hemd aan!
Post a Comment