Vooraf werd gezegd dat “Te Gek?!” een muzikale avond moest worden met als hoofddoel de psychiatrie bespreekbaar maken. Na de voorstelling werd er met geen woord gerept over zottekes, maar dat is niet eens negatieve kritiek. Hoewel alle liedjes en teksten te maken hadden met depressie, zelfmoord, liefdesverdriet en een combinatie van deze ingrediënten, was er geen tijd om je ongelukkig te voelen. Muziek is immers de ideale prozac. Niet dat ik depressief ben. Dat die doorgedraaide apen maar eens een week bij TNT komen werken. Alleen maar zonnestraaltjes hier!
De reden waarom iemand in harmonie met zichzelf en zijn omgeving dan toch zo’n sombere avond moet frequenteren? Verdomd goede muzikanten, daarom! Jan de Wilde was zijn fantastische zelf (“Fanfare van honger en dorst” blijft goed). Tom Helsen zong alleen zijn hits, maar echt slecht is dat nooit, ook al zijn zijn hits tegenwoordig Q-Music materiaal. Kristien Hemmerechts mocht géén instrument hanteren en was daarom ook een muzikaal hoogtepunt. Al moesten we wel ons best doen om haar gemekker en slotdansje te negeren. Er was ook nog een rappende blanke, die zo verlegen was dat je nooit boos op hem zou kunnen worden en dat hij alles wat borsten had kon laten glunderen. Bij Snoop Dogg zou het niet waar zijn.
Al die mensen zorgen voor een leuke line-up, maar ze zouden niets zijn zonder de fantastische Laatste Show Band. Patrick Riguelle en zijn kornuiten (jammer genoeg met de minst goede drummer) hadden geen extra zanger nodig om te blinken. Meer nog, de liedjes die zij op hun eentje voor hun rekening namen, waren simpelweg de beste!
En dan tot slot nog een applausje voor een onverstaanbare West-Vlaming van Het Zesde Metaal die in tegenstelling tot Flip Kowlier wel mooie liedjes maakt. Hij bewees zelfs dat liedjes van Bright Eyes perfect naar zeemanstaal kunnen worden omgezet. Applausje daarvoor.
Een deprimerende avond kon je het moeilijk noemen, maar toch gingen we diep teleurgesteld naar huis omdat niemand “Crazy” van Britney Spears wou spelen.
De reden waarom iemand in harmonie met zichzelf en zijn omgeving dan toch zo’n sombere avond moet frequenteren? Verdomd goede muzikanten, daarom! Jan de Wilde was zijn fantastische zelf (“Fanfare van honger en dorst” blijft goed). Tom Helsen zong alleen zijn hits, maar echt slecht is dat nooit, ook al zijn zijn hits tegenwoordig Q-Music materiaal. Kristien Hemmerechts mocht géén instrument hanteren en was daarom ook een muzikaal hoogtepunt. Al moesten we wel ons best doen om haar gemekker en slotdansje te negeren. Er was ook nog een rappende blanke, die zo verlegen was dat je nooit boos op hem zou kunnen worden en dat hij alles wat borsten had kon laten glunderen. Bij Snoop Dogg zou het niet waar zijn.
Al die mensen zorgen voor een leuke line-up, maar ze zouden niets zijn zonder de fantastische Laatste Show Band. Patrick Riguelle en zijn kornuiten (jammer genoeg met de minst goede drummer) hadden geen extra zanger nodig om te blinken. Meer nog, de liedjes die zij op hun eentje voor hun rekening namen, waren simpelweg de beste!
En dan tot slot nog een applausje voor een onverstaanbare West-Vlaming van Het Zesde Metaal die in tegenstelling tot Flip Kowlier wel mooie liedjes maakt. Hij bewees zelfs dat liedjes van Bright Eyes perfect naar zeemanstaal kunnen worden omgezet. Applausje daarvoor.
Een deprimerende avond kon je het moeilijk noemen, maar toch gingen we diep teleurgesteld naar huis omdat niemand “Crazy” van Britney Spears wou spelen.
No comments:
Post a Comment