Omdat we in de boerse buitenwereld wat acheroplopen op een metropool als Strombeek, ging ik pas eergisteren en dus bijna vier weken later dan mijn neef in een Limburgs mijndorpje naar de jubileumvoorstelling van Braakland/Zhebilding. Ik kan niet anders dan toegeven dat vooral de aanwezigheid van de heer Mauro Pawlowski deze culturele uitstap bespoedigde: il peut me namelijk recevoir. En mij niet alleen, dus mocht de freundin ook mee. Al was het maar omdat ik griekse salade liefst in gezelschap nuttig.
Trust dus. Geen idee wat ik er van moest verwachten. De wekelijkse rubriek van Man Bijt Hond waarin een moeder haar geliefde zoon of dochter vergezelt op de werkvloer (het hoeft niet altijd een zoektocht naar een toekomstige aanstaande te zijn), maakte me enkel meer wantrouwig, maar ook nieuwsgierig. Dit keer mocht de mama van de Trust-regisseur haar zoon volgen en in al haar trots (want zo zijn mama's) kon ze het niet nalaten om ongegeneerd naar de mening van nietsvermoedende bezoekers te polsen. Wat ze te horen kreeg was: "Bwoa, speciaal he." of "Goed, maar wel speciaal." of "Speciaal, maar niet slecht hoor." Ik hou van dolenthousiaste mensen en voorbereid op experimentele nonsens leende ik vaders voertuig. De Buzzypazz brengt je immers niet overal.
Aangekomen bleek het uit het hoofd leren van excuses ("Ik snapte er ook niets van, maar we hebben toch maar mooi op Mauro kunnen geilen.") zo overbodig als een kap over een pet. Het verhaal was namelijk poepsimpel. Boy Meets Girl en probleempjes. Enkele Lynchiaanse dubbelrollen kunnen amper verwarrend genoemd worden, want werden begeleid door een grappige pruik of blote buik. Dus was er tijd voor veel invulling en wat voor invulling!
Er werd gespeeld met tientallen microfoons, vreemde geluidsapparatuur, drank en oude televisies die constant Amerikaanse reclamespots uit de jaren '70-'80-'90 uitzonden met als hoogtepunt een stel baby's dat dankzij een bepaalde luier weer zorgeloos kan schommelen. De muziek die de Pool met het gekke snorretje en nonkel Rudy uit hun conciërgekostuumsmouwen schudden, paste perfect bij de sfeer van het verhaal. Wat zeg ik? Beide heren bepáálden de sfeer van de hele avond! Zeker als er plaats is voor een dansje dat recht uit Dancer in the Dark lijkt te komen. Ik vind dat niet speciaal, ik word daar blij van. Conclusie: respect en bewondering. En nu ga ik op zoek naar een handgranaat...just in case.
2 comments:
gründlich!!
aangezien uw omschrijving van de "muziek" wat verschilt van de mijne concludeer ik dat heren trouvé en pawlowski stevig improvideren
verder ben ik benieuwd naar uw mening over jessa die maria speelde
ik ken die namelijk persoonlijk
(met de nadruk op persoonlijk
en zeg niet nog eens dat die cursus namedroppen niet echt geholpen heeft)
Of ze improviseren weet ik niet, maar ik vond het gewoon allemaal erg leuk klinken. Alleen al het feit dat ze met cassettes werken: fantastisch.
Wat Jessa betreft: ik vind dat een heel mooi meisje, zeker in een te grote sportjas. Helemaal objectief kan ik haar rol dus niet beoordelen. Desalniettemin: goed gespeeld met leuk puberaal enthousiasme. Wel wil ik ze nu eens zien in een grondig uitgewerkt personage, want dat was in het geval van Trust nogal oppervlakkig. Wat ik in tegenstelling tot de vrienden van CuttingEdge niet zo erg vond.
Post a Comment